VİRAN OLMUŞ, İNSANA ........
Ruhlar, dillenince gamla, gönüller bürünür, yasa ...
Tutkular solar, çiçeklerle,ışıklar gibi ...
Duygular gömülür, karanlığa ..
Koyulur, kırk ikindi yağmurları misali, yaşlar akmaya ..
Solunca yüzün rengi, çekilince kanı ..
Çatlayan dudaklardan dökülür, sitemler ortaya ..
Yüreğin taşıp, dilin söylemişliğin de ...
Hicran, bitmeyen bir eski şarkı misali ....
Dillenir, durur ...
Demet, demet hatıralarla ..
Bürünürken yürekle oda, matemin o, kasvetli havasına ..
Odanın loşluğunda belirir, karartılarla, gölgeler ..
Avare sallanışlarla, başladıkları dansın, ağır-aksak ritmiyle ...
Kendinden geçmişliklerde ..
Dilenci vapuru gibi, yalpalaya, yalpalaya, dolaşmaya ..
İnsanın kendine bile yabancılaşıp, ağır gelerek ..
Adeta, üstüne, üstüne yıkılmışlığında ..
Geçince, yorgun beden eskisi, kendinden ..
Sızar kalır, yığılır külçe misali , kendinden de yorgun ..
Hayat vurgunu, kırık-dökük masaya ..
İşte o anda, hemen her şeyin beyhudeliğiyle-faydasızlığında ..
Kararınca ufuklar, çökünce, hüzünle akşam ..
Musallat olur, korkular ...
Viran olmuş, insana ..
Böyleliğinde, ne yapsan- ne etsen, nafile haller de ...
Kurşundan da, ağır gelir ...
Bir, hava ...
Birde, böyle her an, kahırlara belenerek, yaşamak ...
Umudu, yaşama sevinci kalmamış, viran olmuş, insana ....!
Viran olmuş, insana ....!
Mualla SEZGÖR YASSIBAŞ/İSYANİ
Immenstaad / Almanya
01 / 09 / 2017
Saat ; 08_05
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder