Hüzün çökünce gönle ve ömre..
Melankoli çıkarda gelir derinden, derine ...
Yel, yel esip, seni sürüp-savurmuşluğunda..
Azap girdaplılığında, yutmuşluğunda..
Anılar harmanının yangın yeri olup, alaz, alaz seni sarmışlığında ...
Tutunacak dalının kalmamışlığını, hissederek ..
Daldaki o tek yaprak gibi tir, tir titreyerek sallanmışlığında, hayatın bağrında..
Alır sendeki, seni, senden..
Ardında, ömür eskisi bir harabe beden bırakarak ..
Çalar yaşama sevinçlerini, umudunu senden, sessizce ..
Kul eder seni sonunda, şeker pembesine kesen hüzünlerde debelenmelere ..
Yerinde yeller eserken, o eski senin..
İtivermişliğiyle onulmaz-iflah olmaz derbederliklere..
Kapılıp gidersin sen, hayat ırmağanın boz, bulanık köpüklerine..
Sonunda..,
Kala-kala elde avuçta , bir yığın kan rengi yaprak
Ve ağlayan, bir hayat vurgunu,ömür kalıverir ..
Anıların gel-gitlerinde sürünmekte kendinden geçip ...
Elemle onlara bakarak ağlayan, bir beden kalır, insan eskiliğinde !
Elemle onlara bakarak ağlayan, bir beden kalır, insan eskiliğinde !
Mualla SEZGÖR YASSIBAŞ
Altınoluk/Edremit
25/05/2015
Saat:22_05
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder