KAYIP
UMUTLAR..
ıslak
gecenin ayazında
titreyen
narin vücuduna
bulutlar
yorgandır
taşların
soğukluğunu hissetsen bile
kuş tüyü bir
yastık canlanır
hayalinde
gömülür
ağırlaşmış başın
narin öksüz
omzuna
sen
biçareliğinle ağlayamazsın
şimdi sadece
üşüyüp
ısınmaya
çalışırsın
tutunup
sımsıkı
çocuk
umuduna
gün boyu
voltaladığın caddede
kuytu bir
köseyi arar gözlerin
gece umutsuz
gece
duygusuz
gece
şuursuzdur
ağlamak
ister ağlayamazsın
taş keser
yüreğin
gülmenin ne
olduğunu bilmemek
ne zordur?
ve sevgiden
yoksun yüreğinle
bildiğin tek
şeydir senin
acılara
gülümsemek
sen
kaldırımların efendisi!
ezilirken
ruhun her kalp atışında
ve
karşılaştığın
her
haksızlıkta
ilk önce
sövmeyi öğreneceksin
barut gibi
patlayacak isyanın
tüm
insanlara
söveceksin
yıldızlarını
çalmışlar göğünden
akasya
dalına bağladığın uçurtmanı
bu insanlar
denizleri
göğündeki
bulutları
umutları
bile aşırır çocuk
ana sütün
kadar hakkındır
lanet et
böyle bir yaşama
gönlünce söv
küfret
ama
Tanrının suçu değil bunlar!
sakın ona
küfretme
ve Tanrı
bizleri
affetse bile
sen ey
çocuk!
bizleri
affetme!
Mualla
YASSIBAŞ, Almanya 13,10,2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder