14 Haziran 2015 Pazar

ORMAN, AĞAÇLAR, YEL VE BEN ...!

Ağaç ululuklarında, un -ufak olan ruhumun acısını sararım..

Dayarım başımı, susarım ..


Yüreğim, lal olan dilim yerine çözülüp ...


Sökün eden sözcük sağnağında ...


Sessiz çığlıklarla, isyanını yükler, yapraklara..


Yaprağın rüzgarla dansıyla savrulur dertlerim, efkarım ormana..


Ben yiter im dertler ortasında..


Sevginin bana kol-kanat olmuşluğun da ..


Sevgi, sevgi, gülüş, gülüş sen çıkar gelirsin kuytulardan..


Rüzgar güzelliğinde içime dolar..


Bendeki efkarlı, gamlı beni alır ..


Sende, sevide çoğalan o masum güleç yüzlü çocuğu koyar yerime, adeta..


Orman,ağaçlar,yel ve ben


Sevgide koyulduğumuz raksta..


Sarmallıkların büklüm, büklüm güzelliğinde


Sevgide, sevide, seviyle yenilenmenin nuruyla arınırız.


Erdem YASSIBAŞ

Altınoluk / Edremit


14 / 05 / 2015


Saat ; 22_16

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

  KABRİNİ ARAYAN, MEZAR TAŞLARI GİBİ ….! İnsanların bindiği dalı kesip, yetmedi kendi ayağına kurşun sıkarak .... Haysiyetsizlik yaftasını b...